photo: web
Αν στη ζωή μου κάτι δεν θέλω να θυμάμαι είναι όλα αυτά τα διορισμένα υποπροϊόντα ενός έωλου κομματικού σωλήνα που το μόνο που τελικά κατάφερναν ήταν να καταδικάσουν τους φορείς που διοικούσαν (;) σε κώμα.
Δανείζομαι τον τίτλο ενός παλαιού φιλμ γουέστερν, "Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ" για να τα περιγράψω εξαντλώντας πάντοτε τα όρια της επιείκειάς μου, πιστέψτε με.
Ξεκινώ από τον πλέον βραχύβιο σε θέση-κλειδί διορισμένο, τον ΚΑΛΟ. Το σπάνιο αυτό είδος:
· Επειδή διέθετε τη λογική της υπεροχής, αυτογνωσία και ικανότητα παρακίνησης των συνεργατών του
· Έβλεπε μόνο το συμφέρον του φορέα που διοικούσε και
· δεν υπάκουε τύφλα στη συνδικαλιστική αναισχυντία των κομματικά εγκάθετων.
Ήταν ανυπάκουος στον κομματικό μηχανισμό.
Είχε δηλαδή όλα εκείνα τα προσόντα για να του ζητηθεί η παραίτηση λίγους μήνες μετά το διορισμό του.
Ακολουθεί ο ΚΑΚΟΣ. Αυτός που θύμιζε μόνιμα τον κωπηλάτη που και καθιστός είναι, και προς τα πίσω πηγαίνει…
Τα άτομα του είδους, γλύφτες των συνδικαλιστών και προφανώς αυτού που τους διόρισε, ήταν:
· Είτε νεποτιστικά κατάλοιπα των κομματικών φίλων
· Είτε πολιτικά απόβλητα δηλαδή άτομα που αφού ατύχησαν στο επάγγελμά τους και απέτυχαν να κάνουν καριέρα πολιτικού, ευτελίζοντο περισσότερο με το να προσκολλούνται στα κόμματα ως υπηρετες προσφέροντάς τους γη και ύδωρ.
Τα κοινά γνωρίσματα και των δυο ήταν:
1. Επένδυαν με πάθος σε κομματικούς και ανίκανους υπαλλήλους.
2. Κατάφερναν να αναβάλουν τις αποφάσεις με αυταρχογλοιώδη τρόπο.
3. Απεχθάνοντο την ευθύνη σαν τη χολέρα.
4. Διέθεταν άρρωστη φαντασία και έβλεπαν μπροστά τους μόνο εχθρούς.
5. Σκηνοθετούσαν φόρτο εργασίας και διακατέχοντο από άγχος για ασήμαντα πράγματα.
6. Νόμιζαν ότι μόνιμα κάποιος τους υποσκάπτει τη θέση και αντιδρούσαν με επιθετικότητα.
7. Συνοθηλεύοντο λόγω ανασφάλειας σε άτυπα clubs για να επιβεβαιώσουν για πολλοστή φορά το περίφημο άρθρο του μακαρίτη Λεμπέση «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».
8. Ενδιαφέροντο μόνο για εξωτερικές αναθέσεις προς ίδιο όφελος και
9. Το πιστεύω τους ήταν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν για αυτούς και όχι για την υπηρεσία.
Το τρομερό για τα κουμάσια του είδους ήταν ότι διέθεταν πλεόνασμα σε μια ειδική ευφυΐα που τους επέτρεπε να καμουφλάρουν δαιμονισμένα την ανικανότητά τους.
Λάτρεις του αυταρχισμού λόγω δειλίας, αδιαφορίας, ανασφάλειας και απαιδευσιάς έρεπαν ασύστολα στο ξύλινο λόγο με άρωμα την απειλή.
Το Γραφείο τους ήταν γεμάτο από φακέλους χωρίς να ξέρουν τι έχουν μέσα, η δε διακόσμηση του χώρου ήταν κιτσογιάπικης φιλοσοφίας.
Η πρώτη τους και μοναδική φροντίδα ήταν η αλλαγή της επίπλωσης (άλλωστε άλλος τα πλήρωνε) και η τοποθέτηση στη θέση της ιδιαιτέρας κάποιο «εισαγόμενο» ξανθοποιημένο κουτορνίθι κατάφορης λεξιπενίας σε ρόλο πληροφοριοδότη – κοινώς καρφί.
Και τέλος ο ΑΣΧΗΜΟΣ.
Άτομα παρελθούσης χρήσης που αφού για πάνω από 30 χρόνια υπηρέτησαν δουλικά τα κομματικά του αφεντικά, ελάμβαναν ως «αποζημίωση» μια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Θέση που πιθανότατα να τους ήταν χρήσιμη για το CV τους στον άλλο κόσμο…
Άτομα “χαμηλής τεχνολογίας” όπως ήταν, διέθεταν πλεόνασμα σε εμπάθεια, γραφειοκρατία και υποτέλεια. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η υποταγή στον διορίσαντα, το δωρεάν αυτοκίνητο και η ανελλιπής παρουσία στις δωρεάν δεξιώσεις…
Τόσο η κατηγορια του ΚΑΚΟΥ όσο και του ΑΣΧΗΜΟΥ είχαν τα ακόλουθα κοινά γνωρίσματα:
1. Στους πάνω από αυτούς συμπεριφέροντο δουλικά, ενώ στους κάτω από αυτούς βάρβαρα.
2. Αντιδρούσαν σε κάθε αλλαγή και αγνοούσαν ότι το μόνο πράγμα στη ζωή που δεν αλλάζει είναι η αλλαγή!
3. Μάζευαν γύρω τους μόνο τους ασήμαντους και έκτιζαν μεθοδικά φωλιές από ρουφιάνους.
4. Έρεπαν στην ψιλοκομπίνα με νοοτροπία κλεφτοκοτά και
5. Από ολόκληρο το λεξικό του Μπαμπινιώτη γνώριζαν μόνο τη λέξη ΕΓΩ.
Έχετε ακόμα απορίες γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; εγώ πάντως όχι. Ωστόσο, εμένα αν κάτι με ενοχλεί, δεν είναι η ασημαντότητα των διορισμένων άλλα η ανοχή μας!!!
Δανείζομαι τον τίτλο ενός παλαιού φιλμ γουέστερν, "Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ" για να τα περιγράψω εξαντλώντας πάντοτε τα όρια της επιείκειάς μου, πιστέψτε με.
Ξεκινώ από τον πλέον βραχύβιο σε θέση-κλειδί διορισμένο, τον ΚΑΛΟ. Το σπάνιο αυτό είδος:
· Επειδή διέθετε τη λογική της υπεροχής, αυτογνωσία και ικανότητα παρακίνησης των συνεργατών του
· Έβλεπε μόνο το συμφέρον του φορέα που διοικούσε και
· δεν υπάκουε τύφλα στη συνδικαλιστική αναισχυντία των κομματικά εγκάθετων.
Ήταν ανυπάκουος στον κομματικό μηχανισμό.
Είχε δηλαδή όλα εκείνα τα προσόντα για να του ζητηθεί η παραίτηση λίγους μήνες μετά το διορισμό του.
Ακολουθεί ο ΚΑΚΟΣ. Αυτός που θύμιζε μόνιμα τον κωπηλάτη που και καθιστός είναι, και προς τα πίσω πηγαίνει…
Τα άτομα του είδους, γλύφτες των συνδικαλιστών και προφανώς αυτού που τους διόρισε, ήταν:
· Είτε νεποτιστικά κατάλοιπα των κομματικών φίλων
· Είτε πολιτικά απόβλητα δηλαδή άτομα που αφού ατύχησαν στο επάγγελμά τους και απέτυχαν να κάνουν καριέρα πολιτικού, ευτελίζοντο περισσότερο με το να προσκολλούνται στα κόμματα ως υπηρετες προσφέροντάς τους γη και ύδωρ.
Τα κοινά γνωρίσματα και των δυο ήταν:
1. Επένδυαν με πάθος σε κομματικούς και ανίκανους υπαλλήλους.
2. Κατάφερναν να αναβάλουν τις αποφάσεις με αυταρχογλοιώδη τρόπο.
3. Απεχθάνοντο την ευθύνη σαν τη χολέρα.
4. Διέθεταν άρρωστη φαντασία και έβλεπαν μπροστά τους μόνο εχθρούς.
5. Σκηνοθετούσαν φόρτο εργασίας και διακατέχοντο από άγχος για ασήμαντα πράγματα.
6. Νόμιζαν ότι μόνιμα κάποιος τους υποσκάπτει τη θέση και αντιδρούσαν με επιθετικότητα.
7. Συνοθηλεύοντο λόγω ανασφάλειας σε άτυπα clubs για να επιβεβαιώσουν για πολλοστή φορά το περίφημο άρθρο του μακαρίτη Λεμπέση «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».
8. Ενδιαφέροντο μόνο για εξωτερικές αναθέσεις προς ίδιο όφελος και
9. Το πιστεύω τους ήταν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν για αυτούς και όχι για την υπηρεσία.
Το τρομερό για τα κουμάσια του είδους ήταν ότι διέθεταν πλεόνασμα σε μια ειδική ευφυΐα που τους επέτρεπε να καμουφλάρουν δαιμονισμένα την ανικανότητά τους.
Λάτρεις του αυταρχισμού λόγω δειλίας, αδιαφορίας, ανασφάλειας και απαιδευσιάς έρεπαν ασύστολα στο ξύλινο λόγο με άρωμα την απειλή.
Το Γραφείο τους ήταν γεμάτο από φακέλους χωρίς να ξέρουν τι έχουν μέσα, η δε διακόσμηση του χώρου ήταν κιτσογιάπικης φιλοσοφίας.
Η πρώτη τους και μοναδική φροντίδα ήταν η αλλαγή της επίπλωσης (άλλωστε άλλος τα πλήρωνε) και η τοποθέτηση στη θέση της ιδιαιτέρας κάποιο «εισαγόμενο» ξανθοποιημένο κουτορνίθι κατάφορης λεξιπενίας σε ρόλο πληροφοριοδότη – κοινώς καρφί.
Και τέλος ο ΑΣΧΗΜΟΣ.
Άτομα παρελθούσης χρήσης που αφού για πάνω από 30 χρόνια υπηρέτησαν δουλικά τα κομματικά του αφεντικά, ελάμβαναν ως «αποζημίωση» μια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Θέση που πιθανότατα να τους ήταν χρήσιμη για το CV τους στον άλλο κόσμο…
Άτομα “χαμηλής τεχνολογίας” όπως ήταν, διέθεταν πλεόνασμα σε εμπάθεια, γραφειοκρατία και υποτέλεια. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η υποταγή στον διορίσαντα, το δωρεάν αυτοκίνητο και η ανελλιπής παρουσία στις δωρεάν δεξιώσεις…
Τόσο η κατηγορια του ΚΑΚΟΥ όσο και του ΑΣΧΗΜΟΥ είχαν τα ακόλουθα κοινά γνωρίσματα:
1. Στους πάνω από αυτούς συμπεριφέροντο δουλικά, ενώ στους κάτω από αυτούς βάρβαρα.
2. Αντιδρούσαν σε κάθε αλλαγή και αγνοούσαν ότι το μόνο πράγμα στη ζωή που δεν αλλάζει είναι η αλλαγή!
3. Μάζευαν γύρω τους μόνο τους ασήμαντους και έκτιζαν μεθοδικά φωλιές από ρουφιάνους.
4. Έρεπαν στην ψιλοκομπίνα με νοοτροπία κλεφτοκοτά και
5. Από ολόκληρο το λεξικό του Μπαμπινιώτη γνώριζαν μόνο τη λέξη ΕΓΩ.
Έχετε ακόμα απορίες γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; εγώ πάντως όχι. Ωστόσο, εμένα αν κάτι με ενοχλεί, δεν είναι η ασημαντότητα των διορισμένων άλλα η ανοχή μας!!!
Ξέρω, μπορεί να έγινα δυσνόητος άλλα με σαφήνεια …ΠΙΣΤΕΥΩ...
About Author: Δρ. Ιωάννης Κριτσωτάκις
|
|
 |
Ο
Δρ. Ιωάννης Κριτσωτάκις είναι Διδάκτωρ Εμπορικών Επιστημών, τέως CEO
του ΟΠΕ και Εμπειρογνώμονας του Διεθνούς Κέντρου Εμπορίου (ITC) στο
πεδίο των εμπορικών Εκθέσεων. Διαθέτει πλούσιο συγγραφικό έργο και έχει
25ετή διδακτική εμπειρία στο χώρο του marketing και των πωλήσεων
|
